's Avonds plofte ik op de bank, moe maar voldaan, met het journaal op de achtergrond. Door heel Nederland klonken festivals, toespraken, muziek. Jongeren zongen luidkeels mee, mensen stonden stil. Letterlijk en figuurlijk. Het zag er warm en saamhorig uit en dat was het ongetwijfeld ook. Maar tussen de regels door klonk iets anders. Op meerdere plekken in het land waren er demonstraties. Sommige demonstranten werden weggestuurd, anderen kregen net genoeg aandacht om opgemerkt te worden. De boodschap? Gaza. Oorlog. Onrecht. Terwijl wij de vrijheid vierden, gingen elders de sirenes niet uit, maar aan.
En daar zat ik dan op de bank met de geur van de paarden in mijn neus, met beelden van duizenden mensen die de vrede bezongen, en berichten over een wereld die verre van vreedzaam is. Het voelde dubbel. Alsof je in je ene hand een appel vast hebt, en in de andere een steen. Toch denk ik dat daar ook iets moois in zit. Vrijheid is geen perfect plaatje. Het is niet altijd feest. Soms is het gewoon een dag waarop je werkt, zorgt, zwijgt. Soms is het een journaal dat schuurt. Maar juist dat ongemak herinnert ons eraan dat vrijheid iets is om bij stil te staan ook als we er middenin leven.
De les van 5 mei kwam voor mij niet via een podium, maar via een shovel met mest en een stil moment voor de televisie. Vrijheid is geen bezit, het is een verantwoordelijkheid. En die draag je. In je hart, in je hoofd op een festival, of in een paardenstal.
💬 Mail ons!
Heb jij een tip of opmerking? Mail naar de redactie: [email protected] of bel 0341-798 298
